Ja, dat lees je goed. Liez doet mee aan een uitdaging. Namelijk die van Activia Boost Your Positivity, in samenwerking met oa. Kelly van Tales from the crib.
Waarom doe ik nu uitgerekend hier aan mee?
1. Ik had me zowiezo al voorgenomen om terug meer tijd in het bloggen te steken
2. Dat leunt dan ook weer goed aan bij het feit dat ik op medisch verzoek meer 'me-time' moet zien te creëren.
3. Positiviteit, dat kunnen we allemaal wel goed gebruiken!
Hoe werkt het juist?
Iedere week van februari zal rond een bepaald thema draaien. Zo gaat het in week 1 over 'inner & self' en vervolgens komen ook nog 'energy & positivity', 'Day to day' en 'Destress' aan bod. Enthousiaste blogsters EN moeders Kelly en Lies brengen om beurten 's maandags een blogpost online met hun ervaringen en tips rond het thema en dit allemaal om meer creativiteit en positiviteit en ook gewoon 'tijd' in ons drukke leven te brengen.
Aan die thema's zijn dan ook 'opdrachten' of uitdagingen gekoppeld. Best spannend...
En dat brengt me dan bij uitdaging 1: Note to self. Ofte schrijf een brief aan je 16-jarige zelf. Blik terug op je verleden en vergelijk je 16-jarige versie met de versie die je nu bent. Geef de beste tips en gouden raad aan die puberale editie en bekijk ook eens hoe je jezelf toen zag en hoe je nu naar jezelf kijkt.
Dus bij deze:
M'n beste 16-jarige Annelies, toen nog 'Anneke' voor de vrienden. Voordat je met je ogen begint te rollen en op 'delete' klikt, laat me je eerst op het hart drukken dat je hier alleen maar uit kan leren.
Als zes-tiener zit je nu in het middelbaar, wreed tegen je goesting. Want geef nu toe, waarom zou je daar nu plezier in hebben als alles en iedereen om je heen wel een haatcampagne tegen jou lijkt te zijn. Of beeld je je dat in?
Wel lieve Anneke van 16 jaar, ja dat beeld je je hoogstwaarschijnlijk in, al ga ik niet uit de weg dat er hier en daar wellicht wel een andere met-zichzelf-in-de-knoop-liggende puber het inderdaad op jou gemunt heeft, simpelweg omdat je nu eenmaal een makkelijk doelwit bent. Je bent nu eenmaal geen topmodel, je moeder staat in het onderwijs(en laat dat nu net het soort mensen zijn dat je medepuistenhoofden op dit moment haten), je bent overdreven verlegen en beschaamd over jezelf, je probeert van je overtollige kilo's af te raken door gewoon compleet niet meer te eten, je bent niet de domste maar ook helemaal niet de slimste, je woont in een dorp verder en hoort dus per definitie gewoonweg niet bij het hele zootje, je hebt een grondige hekel aan dance en toestanden en behoort liever tot het kleine clubje van 'skaters', oh for crying out loud: je weet zelfs de muziek van Abba en Queen te appreciëren.
Dus: can't blame them, right?
Maar genoeg nu met dat zelfmedelijden. Want weet je, zestienertje, ooit komt er een tijd dat je zelfs nog zal terugkijken met een vleugje heimwee naar die middelbare school. En dan komen die 'had ik maar' en 'wat als' en 'had ik dat toch maar beter niet', maar daar is het dan natuurlijk veel te laat voor.
Kijk, en laat het een troost wezen, je zal nog vaak moeilijke momenten tegenkomen in je verdere leven. Je zal dan vaak denken: OMG, wat waren mijn puber-problemen pindanootjes in vergelijking met dit! Maar dat is allemaal niet erg. Daar zal je enkel maar sterker van kunnen worden. Ooit zal er een dag komen dat je zelfs durft uit te komen voor je eigen mening, zonder je er voor te schamen. Langzaam, maar echt héél langzaam, zal je die verdomde verlegenheid en dat minderwaardigheidscomplex aan de kant kunnen zetten en beseffen dat ook jij de moeite waard bent. Het zal nog jaren duren en zelfs nu, terwijl ik dit schrijf, ben ik verre van compleet tevreden over hoe, wie en wat ik ben. Zelfs nu nog lig ik vaak in de knoop met mezelf, lijk ik vaak eeuwig te twijfelen over banale dingen en val ik geregeld terug in dat diepe dal. Maar we moeten de moed er in houden, Liesje(Anneke moest in de loop der jaren plaats ruimen voor Lies en dat is prima!). Samen geraken we er wel. Jij de toekomst indachtig en ik mijn verleden. Langzaam breken we die muur rondom ons persoontje een beetje af en installeren er raampjes en deurtjes in om de omgeving welkom te heten, maar op tijd en stond ons toch nog even af te kunnen zonderen. We weten immers allebei dat jij iemand bent die het vaak nodig heeft om gewoon even alleen te kunnen zijn en dat is ok!
Laat me je gewoon het volgende meegeven:
* Denk altijd aan het positieve. Dat klinkt misschien cliché, maar het zal je echt helpen op moeilijke momenten.
* Durf hulp te vragen en te aanvaarden. Je moet niet altijd alles alleen doen en alleen kunnen. Het is best oké om hulp te vragen. Vooral als je het allemaal niet meer weet en niet meer ziet zitten. Ook al is zoiets in de toekomst nog steeds een beetje taboe. Je zal in een tijd terecht komen waarin het lijkt alsof we alles moeten en alles moeten kunnen en alles moeten hebben en liefst ook nog alles tegelijk enzo. Maar neem het van me aan: dat gaat niet! We zijn mensen en geen robots. Mensen geraken nu eenmaal soms aan het einde van hun Latijn.(Sorry, dat is niet je sterkte vak momenteel maar ook hier moet je me geloven: er komt een tijd dat je blij zal zijn dat je ooit Latijn volgde.) Af en toe moet je die spreekwoordelijke batterij weer even proberen op te laden. Probeer te genieten van de kleine dingen in het leven.
* Vergeet jezelf niet! Ik weet dat je ondanks de rebel die zich momenteel meester van je maakt, een zachtgekookt eitje bent dat niets liever wil dan iedereen helpen en enkel maar goed wil doen voor anderen. Vergeet echter jezelf niet. Zo stelde iemand me 2 jaar geleden de vraag wie de belangrijkste persoon in mijn leven was. Zonder twijfel antwoordde ik: Mijn dochter(want je zal een pracht van een dochter krijgen in de toekomst, dat is alvast 1 droom die zeker zal uitkomen). Het antwoord dat ik daar echter op kreeg, heeft me wakker geschud en doen inzien dat ik al die jaren verkeerd bezig was geweest. Die belangrijkste persoon, dat ben jij zelf! En als je die persoon keer op keer overslaat, zal je in een donker gat vallen. Het zal moeilijk en heel emotioneel zijn om daar weer uit te kruipen, maar ik ben er zeker van dat het ons zal lukken!
* Baseer je niet altijd op hersenspinsels van anderen. Er zullen namelijk altijd mensen zijn die jou 'niet moeten' of die jou iets niet gunnen. Denk zelf na en maak er het beste van. Alleen jij kent jezelf het beste en alleen jij kan uitzoeken wie je nu eigenlijk echt bent(maar ook hier is het natuurlijk niet verboden om daar professionele hulp voor in te roepen indien nodig)
* Durf ook negatieve elementen uit je leven te bannen of ze zo weinig mogelijk op te zoeken als het echt niet anders kan. Dat zal misschien nog het moeilijkste van alles zijn. Je bent van nature dan ook iemand die niet graag mensen teleurstelt en al zeker niet graag ruzie maakt. Maar als er dingen, mensen, situaties, ... zijn waarbij jij het gevoel hebt dat ze je alleen maar meer de dieperik in duwen ipv je er uit te helpen....zijn die het dan echt waard om er je tijd en energie in te blijven steken?
Een hele boterham, ik weet het en ik hoop dat je je er zonder al te veel gezucht en ogengedraai hebt kunnen doorworstelen.
Geef niet op en je zal er wel geraken. Met stukjes en brokjes zal je zelfvertrouwen vinden en je zal ook merken dat er mensen zijn die echt en oprecht om je geven. Geef hen dan ook die kans!
You will survive!
X
Moi
#boostyourpositivity
Waarom doe ik nu uitgerekend hier aan mee?
1. Ik had me zowiezo al voorgenomen om terug meer tijd in het bloggen te steken
2. Dat leunt dan ook weer goed aan bij het feit dat ik op medisch verzoek meer 'me-time' moet zien te creëren.
3. Positiviteit, dat kunnen we allemaal wel goed gebruiken!
Hoe werkt het juist?
Iedere week van februari zal rond een bepaald thema draaien. Zo gaat het in week 1 over 'inner & self' en vervolgens komen ook nog 'energy & positivity', 'Day to day' en 'Destress' aan bod. Enthousiaste blogsters EN moeders Kelly en Lies brengen om beurten 's maandags een blogpost online met hun ervaringen en tips rond het thema en dit allemaal om meer creativiteit en positiviteit en ook gewoon 'tijd' in ons drukke leven te brengen.
Aan die thema's zijn dan ook 'opdrachten' of uitdagingen gekoppeld. Best spannend...
En dat brengt me dan bij uitdaging 1: Note to self. Ofte schrijf een brief aan je 16-jarige zelf. Blik terug op je verleden en vergelijk je 16-jarige versie met de versie die je nu bent. Geef de beste tips en gouden raad aan die puberale editie en bekijk ook eens hoe je jezelf toen zag en hoe je nu naar jezelf kijkt.
Dus bij deze:
M'n beste 16-jarige Annelies, toen nog 'Anneke' voor de vrienden. Voordat je met je ogen begint te rollen en op 'delete' klikt, laat me je eerst op het hart drukken dat je hier alleen maar uit kan leren.
Als zes-tiener zit je nu in het middelbaar, wreed tegen je goesting. Want geef nu toe, waarom zou je daar nu plezier in hebben als alles en iedereen om je heen wel een haatcampagne tegen jou lijkt te zijn. Of beeld je je dat in?
Wel lieve Anneke van 16 jaar, ja dat beeld je je hoogstwaarschijnlijk in, al ga ik niet uit de weg dat er hier en daar wellicht wel een andere met-zichzelf-in-de-knoop-liggende puber het inderdaad op jou gemunt heeft, simpelweg omdat je nu eenmaal een makkelijk doelwit bent. Je bent nu eenmaal geen topmodel, je moeder staat in het onderwijs(en laat dat nu net het soort mensen zijn dat je medepuistenhoofden op dit moment haten), je bent overdreven verlegen en beschaamd over jezelf, je probeert van je overtollige kilo's af te raken door gewoon compleet niet meer te eten, je bent niet de domste maar ook helemaal niet de slimste, je woont in een dorp verder en hoort dus per definitie gewoonweg niet bij het hele zootje, je hebt een grondige hekel aan dance en toestanden en behoort liever tot het kleine clubje van 'skaters', oh for crying out loud: je weet zelfs de muziek van Abba en Queen te appreciëren.
Dus: can't blame them, right?
Maar genoeg nu met dat zelfmedelijden. Want weet je, zestienertje, ooit komt er een tijd dat je zelfs nog zal terugkijken met een vleugje heimwee naar die middelbare school. En dan komen die 'had ik maar' en 'wat als' en 'had ik dat toch maar beter niet', maar daar is het dan natuurlijk veel te laat voor.
Kijk, en laat het een troost wezen, je zal nog vaak moeilijke momenten tegenkomen in je verdere leven. Je zal dan vaak denken: OMG, wat waren mijn puber-problemen pindanootjes in vergelijking met dit! Maar dat is allemaal niet erg. Daar zal je enkel maar sterker van kunnen worden. Ooit zal er een dag komen dat je zelfs durft uit te komen voor je eigen mening, zonder je er voor te schamen. Langzaam, maar echt héél langzaam, zal je die verdomde verlegenheid en dat minderwaardigheidscomplex aan de kant kunnen zetten en beseffen dat ook jij de moeite waard bent. Het zal nog jaren duren en zelfs nu, terwijl ik dit schrijf, ben ik verre van compleet tevreden over hoe, wie en wat ik ben. Zelfs nu nog lig ik vaak in de knoop met mezelf, lijk ik vaak eeuwig te twijfelen over banale dingen en val ik geregeld terug in dat diepe dal. Maar we moeten de moed er in houden, Liesje(Anneke moest in de loop der jaren plaats ruimen voor Lies en dat is prima!). Samen geraken we er wel. Jij de toekomst indachtig en ik mijn verleden. Langzaam breken we die muur rondom ons persoontje een beetje af en installeren er raampjes en deurtjes in om de omgeving welkom te heten, maar op tijd en stond ons toch nog even af te kunnen zonderen. We weten immers allebei dat jij iemand bent die het vaak nodig heeft om gewoon even alleen te kunnen zijn en dat is ok!
Laat me je gewoon het volgende meegeven:
* Denk altijd aan het positieve. Dat klinkt misschien cliché, maar het zal je echt helpen op moeilijke momenten.
* Durf hulp te vragen en te aanvaarden. Je moet niet altijd alles alleen doen en alleen kunnen. Het is best oké om hulp te vragen. Vooral als je het allemaal niet meer weet en niet meer ziet zitten. Ook al is zoiets in de toekomst nog steeds een beetje taboe. Je zal in een tijd terecht komen waarin het lijkt alsof we alles moeten en alles moeten kunnen en alles moeten hebben en liefst ook nog alles tegelijk enzo. Maar neem het van me aan: dat gaat niet! We zijn mensen en geen robots. Mensen geraken nu eenmaal soms aan het einde van hun Latijn.(Sorry, dat is niet je sterkte vak momenteel maar ook hier moet je me geloven: er komt een tijd dat je blij zal zijn dat je ooit Latijn volgde.) Af en toe moet je die spreekwoordelijke batterij weer even proberen op te laden. Probeer te genieten van de kleine dingen in het leven.
* Vergeet jezelf niet! Ik weet dat je ondanks de rebel die zich momenteel meester van je maakt, een zachtgekookt eitje bent dat niets liever wil dan iedereen helpen en enkel maar goed wil doen voor anderen. Vergeet echter jezelf niet. Zo stelde iemand me 2 jaar geleden de vraag wie de belangrijkste persoon in mijn leven was. Zonder twijfel antwoordde ik: Mijn dochter(want je zal een pracht van een dochter krijgen in de toekomst, dat is alvast 1 droom die zeker zal uitkomen). Het antwoord dat ik daar echter op kreeg, heeft me wakker geschud en doen inzien dat ik al die jaren verkeerd bezig was geweest. Die belangrijkste persoon, dat ben jij zelf! En als je die persoon keer op keer overslaat, zal je in een donker gat vallen. Het zal moeilijk en heel emotioneel zijn om daar weer uit te kruipen, maar ik ben er zeker van dat het ons zal lukken!
* Baseer je niet altijd op hersenspinsels van anderen. Er zullen namelijk altijd mensen zijn die jou 'niet moeten' of die jou iets niet gunnen. Denk zelf na en maak er het beste van. Alleen jij kent jezelf het beste en alleen jij kan uitzoeken wie je nu eigenlijk echt bent(maar ook hier is het natuurlijk niet verboden om daar professionele hulp voor in te roepen indien nodig)
* Durf ook negatieve elementen uit je leven te bannen of ze zo weinig mogelijk op te zoeken als het echt niet anders kan. Dat zal misschien nog het moeilijkste van alles zijn. Je bent van nature dan ook iemand die niet graag mensen teleurstelt en al zeker niet graag ruzie maakt. Maar als er dingen, mensen, situaties, ... zijn waarbij jij het gevoel hebt dat ze je alleen maar meer de dieperik in duwen ipv je er uit te helpen....zijn die het dan echt waard om er je tijd en energie in te blijven steken?
Een hele boterham, ik weet het en ik hoop dat je je er zonder al te veel gezucht en ogengedraai hebt kunnen doorworstelen.
Geef niet op en je zal er wel geraken. Met stukjes en brokjes zal je zelfvertrouwen vinden en je zal ook merken dat er mensen zijn die echt en oprecht om je geven. Geef hen dan ook die kans!
You will survive!
X
Moi
#boostyourpositivity
Reacties
Een reactie posten