Hé, het is totally ok...

... om ook eens durven toe te geven dat het niet altijd zo goed gaat als je laat uitschijnen.

De week van de geestelijke gezondheid komt er aan. Hoogtijd dat het taboe daarrond eens doorbroken wordt. 

Dus bij deze: Daag jezelf eens uit om eerlijk te zijn. Durf ook eens 'nee' te zeggen. Denk aan jezelf. Laat de afwas, strijk of poets eens een keertje voor wat het is. Niemand verwacht dat je huis er altijd pinterest-waardig bij ligt. Durf je het aan om de vraag 'hoe gaat het met je?' echt en oprecht eerlijk te beantwoorden? 

Ik moet toegeven dat ik zelf aan schuldig verzuim doe wat betreft het bovenstaande. Het is ook allemaal makkelijker gezegd dan gedaan uiteraard. 

Maar is het het dan echt allemaal waard dat we onszelf steeds dieper de put in duwen, gewoon omwille van de mening van anderen?

I think not!

Stapje voor stapje, langzaamaan, het is een moeilijk leerproces en dat doe je op je eigen tempo, voetje voor voetje, soms 1 stap voorwaarts en dan weer 2 stappen terug, maar ooit geraken we er. Ooit geraak ik er.

Voor zij die niet tussen de regels door kunnen lezen:

Nee. Het gaat niet goed. Al een hele lange tijd niet. Maar je merkt dat niet. Want ik zeg dat niet. Het lachen vergaat me namelijk niet vlug, dat is misschien een goede eigenschap, misschien ook niet. Want vanbinnen lach ik niet. Verre van. Vanbinnen breekt en brokkelt alles af, bijna letterlijk maar vooral figuurlijk. Er komt vroeg of laat een punt waarop je compleet breekt. Waarop alles zwart wordt. Waarop die put bodemloos lijkt en je steeds maar dieper blijft vallen. Een punt dat geen kruispunt meer is, waar geen keuze meer mogelijk is, een punt waar je blijft ronddraaien. en vallen. en niet slapen vooral. niet meer weten waar je nog moet kruipen van miserie, van pijn, van kopzorgen. We focussen zo hard op het moeten, op het perfect zijn, want we moeten toch megasuperdoopertotindeovertreffendetrap gelukkig zijn, wat gaat de omgeving anders zeggen. Maar wat als dat niet lukt? Wat als dat niet is waar je op af stormt? Ben je dan minder waard? Ben je dan minder mens? Nee integendeel. Dan ben je pas een mens en geen geleefde robot. Maar dat maakt het daarom niet minder moeilijk. Ook als je relatie niet (meer) verloopt volgens het boekje, ondanks dat je er alles aan hebt gedaan om er nog het beste van te maken, dan is dat nu eenmaal zo. Het is heus geen schande! Het heeft geen zin je energie er aan te blijven verspillen als het alleen maar bergafwaarts gaat. Je wordt er enkel nog meer moe en chagrijnig van, toch?! Soms is het gewoon beter om knopen door te hakken....ook al is dat verschrikkelijk scary en heb je geen flauw idee wat de toekomst dan nog zal brengen of waar je in hemelsnaam naartoe moet. Maar is dat een reden om verder naar beneden te blijven donderen? 'Wat gaan de mensen wel niet zeggen?' Laat ze zeggen! Uiteindelijk is het hun leven niet maar het mijne, IK moet er mee leven, IK zal er mijn slaap voor laten, IK ben degene die in mijn lichaam zit en IK moet de beslissingen nemen. Ik ben helemaal niet egoïstisch. Integendeel. Heb mezelf altijd weggecijferd voor alles en iedereen, ben soms zelfs als vuil of lucht behandeld geweest, tot ik me nog minder waard voelde dan een pissebed onder een steen. Dus ja, vanaf nu ga ik proberen om een beetje meer egoïstisch te zijn, voor zover dat gaat. Gewoon, een klein beetje. Af en toe een beetje ME-time, ik kan het iedereen aanraden! Soms dus ook eens 'nee' kunnen zeggen, want uiteindelijk ben IK degene die het achteraf weer moet uitzweten als ik me weer geforceerd heb. En dus op de vraag die tot vervelens toe zo vaak gesteld wordt: Nee, er komt geen 2e kind want ik heb er het geld niet voor, ik heb er de energie niet voor, ik heb er de tijd niet voor, en nog een hoop andere redenen. Daarnaast is het trouwens 'none of your business'!

Maar voor ik jullie helemaal depressief maak met mijn betoog. Het is niet al kommer en kwel hoor. Ik heb een pracht van een dochter die me ondanks haar soms moeilijke periodes nog altijd erg gelukkig en trots maakt. Ik heb een goeie job, die er voor zorgt dat ik mijn kopzorgen even kan vergeten en waar het even niet uitmaakt dat het thuis dan weer wel iets minder supercalifragilistic is. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van kleine dingen zoals even een stil momentje in huis, mijn favoriete series op tv, de zon die schijnt, vogeltjes die fluiten, je eigen grappige schaduw zien, een complimentje krijgen maar ook geven, een mooie tekening krijgen van mini-me, een goede haardag(wat is dat trouwens lang geleden), een nieuwe heerlijk ruikende douchegel,...

Hoe het met me gaat? Bwa, dat kon wel beter, maar I'm hanging on, ik ploeter me er wel doorheen, ik probeer positief te blijven en vooruit te kijken. We zien wel wat de toekomst brengt. Langzaam kruip ik uit die put!