De volgers hebben het al door: het gaat niet zo goed met mij.
Daarom heb ik besloten er eindelijk wat aan te doen. Na een jaar van uitstel, komt dan nu eindelijk geen afstel!
Er werden al wat knopen doorgehakt hier ten huize 'ons'. Maar de voorlopig belangrijkste beslissing nam ik gisteren, nadat ik de avond ervoor even serieus crashte, door eindelijk de telefoon te nemen en het nummer dat ik meermaals intikte maar nooit echt belde deze keer écht te bellen.
Waar ik dan wel naar belde? Awel. 'k Zal't u zeggen, zie!
Ik belde naar het CGG oftewel Centrum voor Geestelijke Gezondheid.
Gedaan met die taboes! Waarom moet ik mezelf nog depressiever laten worden dan ik blijkbaar volgens de vrouw aan de andere kant van de lijn al ben. Ja, ik moet toegeven, ondanks dat ik wel wist dat het helemaal niet meer zo goed met me ging, schrok ik van dat woord.
Ik? Depressief? Is dat niet overdreven? Maar toen ik achteraf nog eens het lijstje van wat ik opsomde als 'klachten' tegen de vrouw in mijn hoofd herhaalde... heb ik anderhalf uur onophoudelijk zitten wenen. Nuja, 'veel wenen' was nu ook wel 1 van die klachten. Maar dit keer kwam gewoon die mokerslag. Dit is echt! Dit is niet van 'och, stel u niet aan!'.
Voorlopig is het nog wachten op een telefonische screening. Deze zal gebeuren op 16 februari. Dan gaat een therapeut van het CGG mij bellen en daarna beslissen of zij mij kunnen helpen of dat er eventueel een doorverwijzing naar een andere hulpverlener nodig is.
Ondertussen tel ik tot grote ergernis van de mensen rondom mij waarschijnlijk, verder af naar het grootste lichtpunt in mijn leven momenteel: Nog 76 dagen te gaan as we speak.
Hoera!
Hoe gaat dat nog met u daar?
x
Liez
Daarom heb ik besloten er eindelijk wat aan te doen. Na een jaar van uitstel, komt dan nu eindelijk geen afstel!
Er werden al wat knopen doorgehakt hier ten huize 'ons'. Maar de voorlopig belangrijkste beslissing nam ik gisteren, nadat ik de avond ervoor even serieus crashte, door eindelijk de telefoon te nemen en het nummer dat ik meermaals intikte maar nooit echt belde deze keer écht te bellen.
Waar ik dan wel naar belde? Awel. 'k Zal't u zeggen, zie!
Ik belde naar het CGG oftewel Centrum voor Geestelijke Gezondheid.
Gedaan met die taboes! Waarom moet ik mezelf nog depressiever laten worden dan ik blijkbaar volgens de vrouw aan de andere kant van de lijn al ben. Ja, ik moet toegeven, ondanks dat ik wel wist dat het helemaal niet meer zo goed met me ging, schrok ik van dat woord.
Ik? Depressief? Is dat niet overdreven? Maar toen ik achteraf nog eens het lijstje van wat ik opsomde als 'klachten' tegen de vrouw in mijn hoofd herhaalde... heb ik anderhalf uur onophoudelijk zitten wenen. Nuja, 'veel wenen' was nu ook wel 1 van die klachten. Maar dit keer kwam gewoon die mokerslag. Dit is echt! Dit is niet van 'och, stel u niet aan!'.
Voorlopig is het nog wachten op een telefonische screening. Deze zal gebeuren op 16 februari. Dan gaat een therapeut van het CGG mij bellen en daarna beslissen of zij mij kunnen helpen of dat er eventueel een doorverwijzing naar een andere hulpverlener nodig is.
Ondertussen tel ik tot grote ergernis van de mensen rondom mij waarschijnlijk, verder af naar het grootste lichtpunt in mijn leven momenteel: Nog 76 dagen te gaan as we speak.
Hoera!
Hoe gaat dat nog met u daar?
x
Liez
Reacties
Een reactie posten