Ongeveer 11 jaar geleden... volop aan het 'proberen' om zwanger te geraken... Plots een felle kramp in mijn buik terwijl ik zakken van 25 kilo kippenvoer in de rekken aan het leggen was op het werk. Een steek alsof mijn buikwand van boven naar onder scheurde. 'Goh jah...kzal mijn maandstonden wel weer krijgen zeker?' dacht ik met alweer de zoveelste teleurstelling in het achterhoofd. Even plots als ze gekomen was, was de pijn ook weer verdwenen. Raar. Misschien toch even naar het toilet gaan.
En daar lag 'het' dan. Gewoon zomaar in mijn onderbroek. Zo groot als een kleine kidney boon...met iets wat op een ieniemienie navelstrengetje leek. In shock ben ik denk ik wel 20 minuten ofzo op het toilet blijven zitten... wat moest ik nu? Half euforisch, want blijkbaar was ik dan toch zwanger geraakt...en meteen daarna weer die klap: maar het heeft het niet overleefd. Ik kan misschien toch geen kinderen krijgen? Deed ik iets verkeerd misschien? Waarom gaf de test niks aan vorige week? Duizenden vragen, niemand om ze te beantwoorden. Tranen. Stilletjes...want ik wou niemand op het werk natuurlijk doen schrikken.
En daar lag 'het' dan. Gewoon zomaar in mijn onderbroek. Zo groot als een kleine kidney boon...met iets wat op een ieniemienie navelstrengetje leek. In shock ben ik denk ik wel 20 minuten ofzo op het toilet blijven zitten... wat moest ik nu? Half euforisch, want blijkbaar was ik dan toch zwanger geraakt...en meteen daarna weer die klap: maar het heeft het niet overleefd. Ik kan misschien toch geen kinderen krijgen? Deed ik iets verkeerd misschien? Waarom gaf de test niks aan vorige week? Duizenden vragen, niemand om ze te beantwoorden. Tranen. Stilletjes...want ik wou niemand op het werk natuurlijk doen schrikken.
Na wat een eeuwigheid leek, heb ik me dan toch maar herpakt... het zij zo. Dit vruchtje was waarschijnlijk gewoon niet levensvatbaar. Alles gebeurt met een reden. Daar ben ik nog altijd van overtuigd. Voorzichtig nam ik het met wat papier op...ja ik heb het nog goed bestudeerd, want ik kon het niet vatten. Een klein puntje dat op een oogje leek...een klein hoofd-achtige vorm...4 kleine stompjes...een staartje... Was dit nu net echt gebeurd? Hoe kon ik niet geweten hebben dat ik überhaupt blijkbaar zwanger was? We waren al een jaar aan het proberen. Ik vond dat ik me er maar bij moest neerleggen dat ik gewoonweg geen kinderen kon krijgen. Dat mijn droom om mama te worden nooit zou uitkomen want voor adoptie hadden we het geld niet. Voor alle andere medische wondermiddelen ook niet. Het is zo oneerlijk. Weer tranen. Ik droomde als kind al om mama te worden. Ik had in 1993 al namen, geboortedata en de tijd tussen 2 kindjes in helemaal uitgerekend. Want ja ik wou er twee. Als enig kind wou ik er 2, want ik vond het alleen zijn niet altijd even fijn.
Maar daar ging mijn droom... met het spoelwater mee de oneindigheid in.
Enkele dagen later ging ik toch maar eens naar de dokter om dit te bespreken. Bloed werd getest en ja hoor, er was idd nog lichte aanwezigheid van het zwangerschapshormoon terug te vinden. Op een echo bleek alles gelukkig normaal te zijn en alles was 'vanzelf' opgeruimd om het dan zo effe te zeggen.
Uiteindelijk maakte ik een afspraak bij een gespecialiseerde gynaecoloog om mij grondig te laten testen. Ik moest het gewoon weten, ik wilde weten waar ik stond. Was het mogelijk om kinderen te krijgen of niet? Lag het aan mij of niet? Ongeveer een half jaar na mijn kidneyboontje liet ik dus alles grondig testen bij de gyn. Ze zou mij bellen als ze de uitslag had. Dagen, weken...het leken jaren te duren maar uiteindelijk kwam er een telefoontje.
Dit was het dan...dit was het moment waarop ik mijn droom volledig aan diggelen zou zien gaan. Ik was voorbereid op het ergste. Gesprekje met de gyn... ze zei dat ik best kon gaan zitten. Ze vroeg hoe ik me voelde. Misselijk van de zenuwen(dacht ik). Wat buikpijn en ook bloedverlies, mijn maandstonden(dacht ik).
En toen sprak ze de woorden: Proficiat! Je bent zwanger en voorlopig ziet alles er goed uit!
Mijn reactie moet hilarisch geweest zijn om te zien, maar er was niemand om het te zien. Ik heb denk ik wel 50 keer gevraagd of ze wel zeker was?! Ik kreeg telkens bevestiging en op het einde nog een afspraak voor een eerste echte echo.
Ik durfde bijna niet blij zijn. Ze wist van mijn 'boontje' en drukte me op het hart dat ik me daar echt geen zorgen om moest maken. Dit gebeurde wel vaker, maar meestal hebben vrouwen dat niet door omdat het lijkt alsof ze gewoon hun maandstonden hebben. Ik had de pech..of het geluk, t'is maar hoe je het bekijkt natuurlijk, om 'het' te zien. Maar mentaal was dat toch een behoorlijke klap. Zeker omdat ik niet meteen op begrip kon rekenen in mijn omgeving. Ik kon het hen echter niet kwalijk nemen want buiten die bloedtest was er niet echt tastbaar bewijs.
Zelfs nu, al die jaren en een gezonde dochter later(waar ik enorm dankbaar voor ben!!), komt dat beeld van 'boontje' weer naar boven en dan gaat de tranenkraan open. Stiekem. In m'n eentje. Want niemand begrijpt het.
Dat het een litteken nalaat is nog een understatement denk ik. Maar beste Eva Daeleman en alle anderen die ook zoiets meemaakten...ik begrijp je maar al te goed.
Dikke knuffel
Maar daar ging mijn droom... met het spoelwater mee de oneindigheid in.
Enkele dagen later ging ik toch maar eens naar de dokter om dit te bespreken. Bloed werd getest en ja hoor, er was idd nog lichte aanwezigheid van het zwangerschapshormoon terug te vinden. Op een echo bleek alles gelukkig normaal te zijn en alles was 'vanzelf' opgeruimd om het dan zo effe te zeggen.
Uiteindelijk maakte ik een afspraak bij een gespecialiseerde gynaecoloog om mij grondig te laten testen. Ik moest het gewoon weten, ik wilde weten waar ik stond. Was het mogelijk om kinderen te krijgen of niet? Lag het aan mij of niet? Ongeveer een half jaar na mijn kidneyboontje liet ik dus alles grondig testen bij de gyn. Ze zou mij bellen als ze de uitslag had. Dagen, weken...het leken jaren te duren maar uiteindelijk kwam er een telefoontje.
Dit was het dan...dit was het moment waarop ik mijn droom volledig aan diggelen zou zien gaan. Ik was voorbereid op het ergste. Gesprekje met de gyn... ze zei dat ik best kon gaan zitten. Ze vroeg hoe ik me voelde. Misselijk van de zenuwen(dacht ik). Wat buikpijn en ook bloedverlies, mijn maandstonden(dacht ik).
En toen sprak ze de woorden: Proficiat! Je bent zwanger en voorlopig ziet alles er goed uit!
Mijn reactie moet hilarisch geweest zijn om te zien, maar er was niemand om het te zien. Ik heb denk ik wel 50 keer gevraagd of ze wel zeker was?! Ik kreeg telkens bevestiging en op het einde nog een afspraak voor een eerste echte echo.
Ik durfde bijna niet blij zijn. Ze wist van mijn 'boontje' en drukte me op het hart dat ik me daar echt geen zorgen om moest maken. Dit gebeurde wel vaker, maar meestal hebben vrouwen dat niet door omdat het lijkt alsof ze gewoon hun maandstonden hebben. Ik had de pech..of het geluk, t'is maar hoe je het bekijkt natuurlijk, om 'het' te zien. Maar mentaal was dat toch een behoorlijke klap. Zeker omdat ik niet meteen op begrip kon rekenen in mijn omgeving. Ik kon het hen echter niet kwalijk nemen want buiten die bloedtest was er niet echt tastbaar bewijs.
Zelfs nu, al die jaren en een gezonde dochter later(waar ik enorm dankbaar voor ben!!), komt dat beeld van 'boontje' weer naar boven en dan gaat de tranenkraan open. Stiekem. In m'n eentje. Want niemand begrijpt het.
Dat het een litteken nalaat is nog een understatement denk ik. Maar beste Eva Daeleman en alle anderen die ook zoiets meemaakten...ik begrijp je maar al te goed.
Dikke knuffel
Reacties
Een reactie posten