DIT!
Omdat ik het zelf niet beter had kunnen zeggen. Omdat DIT de waarheid is. Omdat dit alle cijfers en statistieken in het niets laat verdwijnen... Omdat dit het echte leven is. Met echte mensen. En echte baby's. En echte problemen. Fysiek en psychisch(ja ook daar was ik van beide gevallen 1 van).
Mijn verblijf op de materniteit van Jessa Ziekenhuis was een nachtmerrie! Ik werd aan mijn lot overgelaten. Verzorging kwam er niet aan te pas tenzij ik er bijna om smeekte. Een duw op het belletje, je weet wel, die 'stille schreeuw' om hulp in het ziekenhuis... met een wachttijd van minstens 30 tot 45 minuten in het beste geval... Geen begeleiding bij de borstvoeding tot op dag 4 (omdat baby girl niet genoeg bijkwam en ze dan pas doorhebben dat het misschien allemaal niet loopt zoals het zou moeten). Doodmoe en zo slap als een 'schotelvod' maar pas op dag 4 besluiten ze mijn bloedwaarden te controleren want ik had toch wel veel bloed verloren... 2 zakken bloed er nog snel,vlug,quick,vite! bij want anders kon ik niet naar huis... (dat mij dat dan ook nog eens de ziekte van Lyme opleverde laat ik nu nog even buiten beschouwing, want donorbloed controleren op dergelijke, invaliderende ziektes, nee hoor dat kost geld en is bijgevolg dus niet nodig). De dag dat we naar huis 'mochten'(lees: moesten) stond de poetsploeg letterlijk voor de deur te wachten terwijl de kersverse papa alle spullen(inclusief de vuilzak met mijn kleren die ik aanhad bij aankomst in het ziekenhuis en die een verpleegster bij het vuil is gaan opvissen)naar de auto bracht en ik mij zo goed en zo kwaad ik kon mijzelf en de baby aan het klaar maken was nog steeds zo slap als een verwelkte bloem. Eten kreeg ik zelfs niet meer want ik moest zo snel mogelijk die kamer uit om plaats te maken voor de volgende. Bandwerk als het ware.
Nadat ik eindelijk klaar was, was het eigenlijk etenstijd voor een ondertussen al huilende baby... maar ik moest die kamer uit! Op de vraag of ik misschien ergens anders dan even mocht voeden kreeg ik als antwoord dat ik dat best thuis kon doen, want daar was ik dan op mijn gemak en bovendien waren er nergens ruimtes vrij... Oh ja een tut had ik niet want ahja dat mocht ik niet meenemen naar het ziekenhuis. Uiteindelijk hebben ze om haar te sussen dan maar eentje van uit het ziekenhuis gegeven, want ze krijste bijna de longen uit haar lijf. Thuis was ze zo overstuur ondertussen dat het voeden een nachtmerrie was en daar zit je dan... zonder enige professionele hulp(nu ja... eigenlijk dus niet veel verschil met in het ziekenhuis). Uiteindelijk at zij en huilde ik. En dat ging vanaf toen dag in dag uit zo.
Dit alles hielp er mee voor zorgen dat ik mijn droom van 2 kindjes uiteindelijk veilig moest opbergen. Dit wou ik niet nog eens meemaken. Het duurde 1,5 jaar eer ik min of meer weer bij positieven was. Eer ik weer een beetje kracht had. Maar ik bleef moe en slap en energieloos. (Hallo Lyme). Pas jaren later, toen ik compleet crashte op het werk en een zware burn out/depressie kreeg, besefte ik tijdens gesprekken met mijn psychologe dat ik toen een postnatale depressie had. Dat kwam niet door mijn prachtige dochter... nee dat kwam door de manier waarop ik behandeld werd in de materniteit. Als een robot. Als een product dat zo snel mogelijk 'klaar' moest zijn om van de band te rollen. Alsof ik in een fabriek bevallen was.
Waar sta je dan met je cijfers en statistieken, Maggie?
Omdat ik het zelf niet beter had kunnen zeggen. Omdat DIT de waarheid is. Omdat dit alle cijfers en statistieken in het niets laat verdwijnen... Omdat dit het echte leven is. Met echte mensen. En echte baby's. En echte problemen. Fysiek en psychisch(ja ook daar was ik van beide gevallen 1 van).
Mijn verblijf op de materniteit van Jessa Ziekenhuis was een nachtmerrie! Ik werd aan mijn lot overgelaten. Verzorging kwam er niet aan te pas tenzij ik er bijna om smeekte. Een duw op het belletje, je weet wel, die 'stille schreeuw' om hulp in het ziekenhuis... met een wachttijd van minstens 30 tot 45 minuten in het beste geval... Geen begeleiding bij de borstvoeding tot op dag 4 (omdat baby girl niet genoeg bijkwam en ze dan pas doorhebben dat het misschien allemaal niet loopt zoals het zou moeten). Doodmoe en zo slap als een 'schotelvod' maar pas op dag 4 besluiten ze mijn bloedwaarden te controleren want ik had toch wel veel bloed verloren... 2 zakken bloed er nog snel,vlug,quick,vite! bij want anders kon ik niet naar huis... (dat mij dat dan ook nog eens de ziekte van Lyme opleverde laat ik nu nog even buiten beschouwing, want donorbloed controleren op dergelijke, invaliderende ziektes, nee hoor dat kost geld en is bijgevolg dus niet nodig). De dag dat we naar huis 'mochten'(lees: moesten) stond de poetsploeg letterlijk voor de deur te wachten terwijl de kersverse papa alle spullen(inclusief de vuilzak met mijn kleren die ik aanhad bij aankomst in het ziekenhuis en die een verpleegster bij het vuil is gaan opvissen)naar de auto bracht en ik mij zo goed en zo kwaad ik kon mijzelf en de baby aan het klaar maken was nog steeds zo slap als een verwelkte bloem. Eten kreeg ik zelfs niet meer want ik moest zo snel mogelijk die kamer uit om plaats te maken voor de volgende. Bandwerk als het ware.
Nadat ik eindelijk klaar was, was het eigenlijk etenstijd voor een ondertussen al huilende baby... maar ik moest die kamer uit! Op de vraag of ik misschien ergens anders dan even mocht voeden kreeg ik als antwoord dat ik dat best thuis kon doen, want daar was ik dan op mijn gemak en bovendien waren er nergens ruimtes vrij... Oh ja een tut had ik niet want ahja dat mocht ik niet meenemen naar het ziekenhuis. Uiteindelijk hebben ze om haar te sussen dan maar eentje van uit het ziekenhuis gegeven, want ze krijste bijna de longen uit haar lijf. Thuis was ze zo overstuur ondertussen dat het voeden een nachtmerrie was en daar zit je dan... zonder enige professionele hulp(nu ja... eigenlijk dus niet veel verschil met in het ziekenhuis). Uiteindelijk at zij en huilde ik. En dat ging vanaf toen dag in dag uit zo.
Dit alles hielp er mee voor zorgen dat ik mijn droom van 2 kindjes uiteindelijk veilig moest opbergen. Dit wou ik niet nog eens meemaken. Het duurde 1,5 jaar eer ik min of meer weer bij positieven was. Eer ik weer een beetje kracht had. Maar ik bleef moe en slap en energieloos. (Hallo Lyme). Pas jaren later, toen ik compleet crashte op het werk en een zware burn out/depressie kreeg, besefte ik tijdens gesprekken met mijn psychologe dat ik toen een postnatale depressie had. Dat kwam niet door mijn prachtige dochter... nee dat kwam door de manier waarop ik behandeld werd in de materniteit. Als een robot. Als een product dat zo snel mogelijk 'klaar' moest zijn om van de band te rollen. Alsof ik in een fabriek bevallen was.
Waar sta je dan met je cijfers en statistieken, Maggie?
Reacties
Een reactie posten